IV Hulp vragen
Open communicatie wordt vaak genoemd als streven binnen een team of organisatie. Maar pas als we echt weten wat we hiermee bedoelen, kunnen we stappen zetten.
Onder dit streven naar ‘open communicatie’ kunnen verschillende meer concrete wensen liggen. In deze blogreeks ga ik hierop in.
Vandaag deel 4: We vragen hulp aan elkaar.
We vragen hulp aan elkaar
Het klinkt zo makkelijk. Om hulp te vragen als je hulp nodig hebt. Maar het vergt een mate van assertiviteit en bereidheid om je kwetsbaar op te stellen. Vanuit het besef dat je zelf een autonoom persoon is en degene aan wie je hulp vraagt ook.
Ik benoem een aantal dingen die in de weg kunnen staan aan het vragen om hulp.
1. Niet weten welke hulp je nodig hebt, maar wél veel voelen
In deze fase voel je je onprettig. Misschien opgejaagd, misschien onmachtig, verdrietig, misschien gefrustreerd. Íets gaat er niet goed. Want dat voel je. Je lichaam spreekt. Maar je kunt er geen woorden aan geven. Laat staan dat je weet welke hulp je nodig hebt. Of van wie.
En hier is het meteen tijd om iets te ontkrachten. Hulp vragen betekent niet dat je altijd zelf al moet weten welke hulp je nodig hebt. Of van wie. In deze fase start je met iemand in vertrouwen te nemen bij wie je je op je gemak voelt om je emoties te delen. Het kan fijn zijn om zo samen tot een concretere hulpvraag te komen.
2. De overtuiging dat hulp vragen een teken van zwakte is
Nu kan ik wel makkelijk opschrijven dat hulp vragen juist heel krachtig is. Maar, voor veel mensen vóelt dat niet zo. En de werkcultuur kan zodanig zijn dat hulp vragen als een zwakte wordt gezien.
Onder de overtuiging dat hulp vragen zwak is, liggen vaak diepere overtuigingen verscholen, zoals:
- Ik moet alles alleen kunnen
- Ik ben het niet waard om geholpen te worden
- Als ik te vaak een beroep op iemand doe, raak ik diegene kwijt
- Mijn behoefte doet er niet toe
Vertaald naar een werkcultuur, kan de overtuiging zijn vertaald als:
- Als ik hulp vraag, geef ik toe dat ik iets niet weet en ik niet goed genoeg ben voor dit werk
- Ik mag niet laten blijken dat ik niet snap, want dan vinden ze me vast dom
- Mijn collega’s zijn al ontzettend druk met hun eigen werk, die hebben echt geen ruimte om mij te helpen.
- Ik had dit allang moeten weten/kunnen.
Wat nodig is, is een vertrouwen dat hulp vragen ok is. Dat je vanuit je eigen autonomie die hulp kunt vragen. En dat de ander vanuit diens autonomie hierop kan reageren. En dat een ‘nee’ niet iets zegt over jou als persoon, maar over dat die ander deze hulp nu niet kan of wil bieden. Dit vergt oefening en het zo steeds meer innemen van een assertieve houding.
3. Verwachten dat iemand je non-verbale of impliciete roep om hulp wel zal oppikken
Juist wanneer we het moeilijk vinden om hulp te vragen, kan een gebrek aan het krijgen van hulp tot frustraties leiden. Want, zo is de gedachte dan, de ander moet toch begrijpen dat we hulp nodig hebben? We hebben toch al meermaals gezegd dat we het zelf eigenlijk niet aankunnen? En we staan toch ook voor die ander klaar?
Hiermee sta je in de positie van hulpeloze en maak je jezelf afhankelijk van de ander. In gelijkwaardige verhoudingen mag van ons verwacht worden dat we ons expliciet uitspreken naar de ander toe. Doen we dit niet, dan leidt dit onherroepelijk tot verwachtingen die niet waargemaakt worden en dus tot: teleurstelling en frustratie.
Dit vergt het in de eerste plaats goed bij jezelf kunnen voelen wat je behoefte is. En dit te verwoorden richting iemand waarvan je vermoed dat die je kan helpen.
4. De ervaring dat de gewenste hulp niet wordt gegeven…
Je vraagt om hulp of je deelt een emotie. En de ander reageert. Alleen niet op een manier die aansluit bij jouw behoefte. Misschien krijg je ongevraagd advies of word je verteld dat je niet zo onzeker moet zijn (je krijgt feedback op een onprettige manier).
Er gaat hier iets mis. Je voelt je niet gezien en gehoord. Jouw behoefte is niet ontmoet. Als je dit vaak hebt ervaren, kan dit je ervan weerhouden om opnieuw om hulp te vragen.
Dan is het zinvol om te kijken waardoor jouw behoefte niet is ontmoet. Was voor de ander duidelijk welke behoefte je had? Heb je dit concreet genoeg aangegeven? Was deze persoon iemand die de bereidheid had om werkelijk hiernaar te luisteren? Of had je je vraag misschien liever aan iemand anders gesteld? Iemand jouw ‘taal’ beter spreekt?
Van hieruit kun je concreet oefenen met het steeds concreter vormgeven van je vraag. En ook het heel bewust kiezen wíe je vraagt.
Hulp vragen normaliseren
Als we willen bevorderen dat we elkaar om hulp vragen, doen we dit, omdat we de waarde ervan inzien. De waarde voor elk individu én de waarde voor het team. Hulp vragen en ontvangen is onmisbaar in elke organisatie die leren en ontwikkelen hoog in het vaandel heeft staan. En dat niet alleen. Het aanmoedigen van hulp vragen is ook noodzakelijk om de behoeftes van collega’s te kunnen kennen. De omstandigheden waarin en voorwaarden waaronder zij hun werk goed kunnen doen. Anders gaan we invullen voor een ander. En maken we de ander kleiner en afhankelijker dan diegene is. Met de beste bedoelingen kunnen we plank hiermee flink misslaan. In een cultuur waarin hulp vragen normaal is, staat de autonomie van elk individu voorop.
Om behoeftes van elkaar te kunnen kennen, is de eerste stap: luisteren naar elkaar.
Wanneer spraken jullie binnen het team over hulpvragen van collega’s?
Lees ook de andere blogs over open communicatie
verschillen
Kennismaken teams
Samen werken aan teamontwikkeling?
Een facilitator nodig bij jullie teamsessie?
Behoefte aan nieuwe invalshoeken die creatief denken stimuleren?
Laat het me weten. Dan bespreken we samen jullie doelen en wensten.
Kennismaken individueel
Heb je behoefte aan reflectie op jouw werk en leven? Om weer meer verbinding te ervaren met je werkelijke drijfveren?
Wil je meer energie en speelsheid ervaren? Of wil je gewoon even sparren met iemand die op iets meer afstand van je staat?
Via stembevrijding, coaching en sparsessies krijg je de ruimte. Om van hieruit weer in contact te treden met de buitenwereld.